Ko-Imari

Ko-Imari (dosłownie Stare Imari) odnosi się do najwcześniejszego i najbardziej ikonicznego stylu japońskiej porcelany Imari, produkowanej głównie w XVII wieku. Porcelana ta była wytwarzana w Aricie i eksportowana z pobliskiego portu Imari, od którego wzięła się jej nazwa. Ko-Imari wyróżnia się szczególnie dynamicznym stylem dekoracyjnym i historycznym znaczeniem we wczesnym globalnym handlu porcelaną.

Tło historyczne

Wyroby Ko-Imari pojawiły się na początku okresu Edo, około lat 40. XVII wieku, po odkryciu glinki porcelanowej w regionie Arita. Początkowo pod wpływem chińskiej niebiesko-białej porcelany, lokalni japońscy garncarze zaczęli rozwijać własną tożsamość stylistyczną. Wraz ze spadkiem eksportu porcelany z Chin spowodowanym upadkiem dynastii Ming, japońska porcelana zaczęła wypełniać lukę na rynkach międzynarodowych, szczególnie poprzez handel z Holenderską Kompanią Wschodnioindyjską.

Główne cechy

Wyróżniające się cechy Ko-Imari to:

• Wyraziste i kolorowe wzory, zazwyczaj łączące kobaltowy błękit podszkliwny z emalią podszkliwną w kolorze czerwonym, zielonym i złotym.
• Gęsta i symetryczna dekoracja pokrywająca niemal całą powierzchnię, często określana jako bogato zdobiona, a nawet wystawna.
• Motywy takie jak chryzantemy, piwonie, feniksy, smoki oraz stylizowane fale lub chmury.
• Gruba porcelana w porównaniu z późniejszymi, bardziej wyrafinowanymi wyrobami.

Naczynia Ko-Imari nie były przeznaczone wyłącznie do użytku domowego. Wiele wyrobów było dostosowanych do europejskich gustów, w tym duże talerze, wazony i dekoracje ekspozycyjne.

Eksport i recepcja w Europie

Naczynia Ko-Imari były eksportowane w dużych ilościach w XVII i na początku XVIII wieku. Stały się modnym przedmiotem luksusowym wśród europejskich elit. W pałacach i arystokratycznych domach w całej Europie porcelana Ko-Imari zdobiła kominki, szafki i stoły. Europejscy producenci porcelany, szczególnie w Miśni i Chantilly, zaczęli produkować własne wersje inspirowane wzorami Ko-Imari.

Ewolucja i transformacja

Na początku XVIII wieku styl naczyń Imari zaczął ewoluować. Japońscy garncarze opracowali bardziej wyrafinowane techniki, a nowe style, takie jak naczynia Nabeshima, kładły nacisk na elegancję i powściągliwość. Termin Ko-Imari jest obecnie używany do odróżniania wczesnych dzieł eksportowanych od późniejszych krajowych lub odrodzonych dzieł.

Dziedzictwo

Ko-Imari jest nadal wysoko cenione przez kolekcjonerów i muzea na całym świecie. Jest uważane za symbol wczesnego wkładu Japonii w światową ceramikę i arcydzieło rzemiosła okresu Edo. Żywe wzory i osiągnięcia techniczne Ko-Imari nadal inspirują zarówno tradycyjnych, jak i współczesnych japońskich artystów ceramiki.

Związek z ceramiką Imari

Chociaż wszystkie wyroby Ko-Imari należą do szerszej kategorii ceramiki Imari, nie wszystkie wyroby Imari są uważane za Ko-Imari. Różnica polega przede wszystkim na wieku, stylu i przeznaczeniu. Ko-Imari odnosi się konkretnie do najwcześniejszego okresu, charakteryzującego się dynamiczną energią, ukierunkowaniem na eksport i bogato zdobionymi powierzchniami.